gecenin kökleri (visla)her şeyin yüzdüğü derede yüzünün yara izleri omzuna yaslanan bir ölü ağaçların köklerini sökmüş ve oturmuşsun serçe parmağında uzun beyaz bir kurdele bahçede tomurcuklanan bebekler için pencere kapatılmış yürek sönmüşe yakın bütün ağaçlar uyumuş son yaprak düşerken gözlerimi kapadığım derede gecenin kökleri şehir bir mevsimi geveliyor ağzında artık tutamıyorum sözümü tüm kapılar kapatılmış söndürülmüş yankılar düşler kırılmış |