Çığlık
Kimin bu sesler?
Kimin bu çıplak ayaklar? Kimin bu titreyen gölgeler? Söylesene rüzgar bu çocuklar niye ağlıyor? Söylesene güneş; kimsesizler durağında bu çocuk niye üşüyor ? Hadi anlatsana toprak ana bu yere düşen çocuk kim? Nerede bağrı güneş gibi sıcak, anneler nere de? Ya kale gibi duran babalar hangi namert kavganın içinde.. Hadi söyle ey kar; bu kuşlar gibi aç kalan çocuklar için vicdanı sızlayan insanlar var mı? Bak her sokağında zamana yenik düşen dünden kalma evler. ve can çekişen o mavi gök kubbeyi sarmış kara bulutlar. Hadi hayat yeniden giyin umudu ve koş umut koş kalbin çatlarcasına koş, ben üşüyorum diyen çocukların çığlığına.. Şiir Kamil Üci |