KÜSKÜN
KÜSKÜN
gel ey seni ben, ben’i sen bildiğim geçmiyor zaman ilerlemiyor saat zemberek mi kırık bana mı küskün yalnızlığa çakılı bir akrep önümüzde koşan yelkovan küskün rahvan adımlarla kanatlı atlar şahlanarak tepinir içimde tozu dumana katarak nüvesine çöreklenir özlemler yüreğimin yokluğuna kanayan şah damarım adını andıkça artan nabzımda çoğalıyor yokluğun sesini duysam diyorum yoksun ötmüyor ispinoz kuşları yüreğimde o da mı küskün uğruna adanmış düşler uzadıkça uzuyor sana gelecek yollar sensizliğe alışmak karanlık bir dehliz küllenmiş bir kor seni bende yaşamak istiyorum gün aymıyor sabahlar bile bana küskün gel ey gün ışığım gel ey seni ben, ben’i sen bildiğim tenim tenime küskün Efkan ÖTGÜN |