Kokun
Kokun
Gemileri yüzdüren o masmavi denizi Sokak lambaların da uyuklayan akşamı Ayrılan aşıkların kalplerinde ki izi Susuz ormanlıkların kimsesiz kalmış çamı Benzemiyor hiçbiri rengarenk bahçeleri Ne yeni çıkmış tohum , ne de kırmızı toprak Terketti bu diyarı en güzel çiçekleri Bir bahar kaldı bana yalnız senden kokarak Görmezse yalnız seni dipsiz rüyalarım da Kıvılcımlar saçarak düşlere direnirim İşliyorken ruhuma tütsülerin tadında Bir dilenci misali kokunu dilenirim Düşerken rıhtımlara güneşin son renkleri Veda’la dolu sonkez gözlerime bakarsın Kalsam da ceset gibi bir kemik bir de deri Sen gitte bana hayat veren o kokun kalsın. k.a.gazioğlu |