küçük bir sele kapıldım
bakarsam bulutlara
ardı tufan...

eskidenmiş dilemma
ben nasıl bilem amma
aşkın zalım olduğunu
senle ölü doğduğunu

yüreğim yaralı kuşum
kırdın kanadını kolunu
kestin umudun yolunu

koca gökyüzün de bir gece
aynı yıldızlara takılan gözler
kimi fotoğraf peşin de zihinler
kimi eski defter de bir kaç hece

çünkü şiirle başlıyordu
bütün çıkmazlara uzanan yol unutmuşum...


küsermiyiz
nasıl dağdan habersiz
şapkandan tavşan doğar
hangi aşk mutluluğu boğar

yanıbaşında oysa dağ
yanıbaşında köklü çınar...
yanıbaşında beni gerçekten görüyorsan

eyvallah...

hangi pencere güneyli
hangisi ışıksız
hangisi yazılmış alnımıza...

ben nereden bileydim ki
duvarın gölgesinde çöküşün
amelesiymiş insan kendi ömrünün
örermişin sabır sabır her gün unutmuşum...


böyleydi işte
benzemiyordu yaşamak şiir yazmaya
resim yapmaya hiç...

gel gör ki geçemiyor insan
harmandan
anız olsa da sonu
siyah sayfalara gömerken onu

sona yaklaşıyor turuncu akşamlarım
bırakıyor sanki bilinmedik bir sokak ortasına...
ben seni...
diyorum
çok karanfil kokusu
karanfil kan korkusu

oysa her şafak umut
yetim bir güneş gibi doğarmış güne unutmuşum...