Eserdi Ege’nin güzelim imbat rüzgarları dallarına dallarına
İnceden inceden bir türkü duyulurdu yapraklarından

Gölgende söylenirdi sevda türküleri pembe yanaklı kızların dilinde
Gölgende koklanırdı en mahcup hallerde oyalı mendil arasında solmuş güller

Nice çobanlar dinlenirdi kuytunda bedenleri yorgun
Nice ırgatlar ağırlanırdı eteğinde damla damlaydı alın terleri

Gövdene kuruldu ya hani ilk salıncağım/ o gün şendim
Uzatsam ellerimi masmavi gökyüzünü avuçlayacak sanırdım

Yıllar nasıl büyütmüştü seni / nasıl geçmişti bunca yıl sensiz
Büyümüştüm ben de sen/siz çok uzaklarda anılarının gölgesinde

Duydum/ki bir sabah gözyaşın ıslatırmış toprağını
Pembe yanaklı kızlar, çobanlar, ırgatlar sana ağlarmış

Şimdilerde çocukluk anılarım üşüyor bir başına ....


Nursel ÖZMEN -2007