Öyle özledim ki seni
Öyle hasret ki yüreğim
Zifiri karanlık dünyam
Sensiz buralar çok soğuk
İçim ürpertiler içinde
Tüylerim diken, diken
Nerelerdeyim bilemiyorum
Kayboldum deryalardayım sanki
Bulamıyorum kendimi

Hasretine gücüm ne kadar yeter bilemem
Sakın ha unutma beni olur mu?
Sakın ha silip atma yüreğinden
Sakın ha bir başkasının yüreğine bağlama yüreğini

Ben,
Acıların, çilelerin, gözyaşların,
Doğduğu menbayım
Çağlayan oldum akıyorum
Aklımda cevapsız sorular sinsilesi var
Kendime sorduğum her bir soru ’da
Çaresiz kalıyorum
Renkler değişik gün doğsa da, bana
Bir başka görünüyor her bir yer gözüme
Tanımlayamadığım
Cisimler dolaşıyor çevremde
Gitmeseydin kalsaydın keşke benimle
Hayatım çok farklı olurdu senle
Unutmak istiyorum geçmişi
Zorluyorum belleğimi
Olmuyor,
Yolundan sözünden dön diyor yüreğim
Seninle el ele dolaştığımız yerler
Her bir mekân yabancı kaldı bana

Senden kalan hatıraları
Bir, bir yırtıp yakmak istiyorum
Olmuyor, yapamıyorum
Olmuyor bu hayat bu yaşam
Sensiz olmuyor
Elim varıp kıyamıyorum
Öpüp kokluyorum sen diye
Hoşça kal hatıralar diyemiyorum

Şu koskoca meydanda dolaşıyorum
Dönüp, dolaşıp geldiğim aynı nokta
İçim acıyor
Senle beraber olduğumuz o yerleri
Terk edemiyorum
Unutmak istiyorum dünümü geçmişimi

Yalnızca bu günah bu çile bu azap
İkimizin,
İkimizin kaderi bu
Ayrılık varken hayatımızda
Gözyaşıyla acıyla
Son bulacak bu hayat erinde sonunda

Parktaki o çınar ağacı dallarında
Ellerimizle beslediğimiz güvercinler var yalnızca
Bana küskünler sanki
Gelmiyorlar yanıma
Dinleyin beni dedim
Küsmeyin dost olalım yine sizlerle
O anki duygularımla seni anlattım onlara
İsyanımı haykırışlarımı
İçimde sönmeyen volkanın nedenlerini
Nihayeti anladılar beni
Kanat çırparak
Toz duman içinde doluştular yanıma
Gururumuz onurumuz incilirdi
Anlatamazdım seni başkalarına
Söz olur dolaşırdı dillerde
Duygularımı korkmadan anlattım
Hayat böyle acılar içinde devam edecek
Yaşadıklarımıza kader,
Ve hayat böyle diyelim
Bitsin gitsin sevdiğim.

Bazen ölümü,
Kurtuluş olarak düşündüğüm ’de oluyor
Elveda deyip
Bir kurşun sana, bir kurşun bana
Sıkmalıyım kafamıza
Böyle son bulsun istiyorum
Olmuyor yapamıyorum işte
Kaderimiz utansın diyor
Vebalin ’de benim omuzlarıma
Nihayet bulsun çekilmesi zor olan bu hayat

Vasıf’ım El ayak çekildi
İnsanlar evlerine,
Güvercinler yuvasına döndü
Yine kaldım tek başıma
Artık korkmuyorum karanlıklardan
Sokak lambaların aydınlattığı
Bazen farelerin koşuşturduğu sokaklardan
Korkmuyorum,
Sanki sen varsın yanımda
Sarılı kolların bedenimde
Korkularım firarda
Cesaretliyim bu gece
Eğmedim boynumu korkulara
Ne olursa olsun umuda yelken açtım yine de
Sen varsın hücrelerimde sen,
Sen olacaksın yine de sen.
VASIF TEMEL ÇOBANOĞLU
28.10.2018 PAZAR