Bir rüyadır bazen o ilk günleri insanın
Anılara geçen ve uzunca bir sıra numarasıyla
kaydolan hafızalarımıza...
Şimdi bir mum ışığının aydınlattığı
o isli rahlede
akıyor kumdan saatim memleketim gibi
bir baştan bir başa...
Ve anlamsız bakışlarıyla yalnızlığım
Vaktimi kurcalamakta...
İçinde o saatin
Dağlık ve engebeli hayatım saklıdır...
Yer yer sarp uçurumlardan gülümser yalnızlık
Düz ovalardaki kalabalığıma...

Bilmezsiniz siz
Benim yalnızlığım ipe sapa gelmez.
Onmaz bir delidir iç güveyinden hallice...
Bir eşkiya özgürlüğünde
Dünyaya sataşır durur yüreğimdeki kavgadan beslenerek...
Avuçlarında alabildiğine özlem ve hüzün...
Avuçları alabildiğine umman,
alabildiğine hiçlik,
alabildiğine bir derinlik...
Yani alabildiğine "ben"...
Titrek parmaklarında cihana diz çöktüren bir tetik
Namlusu avına çevrilmiş bekleşen...
Ve benim yalnızlığım kimi zaman
Yürekli bir kadının hatlı yüzünde sevişen bir göz...
Bir kadının kırmızı bir şarap içerkenki kadeh tutuşu belki...
Daha kimbilir nicesi
Bu benim sorgulanan yalnızlığım şimdi...
Aslında bu benim yalnızlığım
Rüya yiyen,
Anı seven,
Hayal eden bir insan içimdeki...
Hani o çok konuşan mahalle karısı!
Ağzında cak cak bir sakız
Gelip geçene laf atıp içini döken
Eve dönünce süt dökmüş kedi gibi sinen...
Ve tırnakları hazır asker
İlk fırsatta tenimi çizmeyi bekleyen...
Ama görünene yaşadıklarına rağmen
Her daim saygı gösterilen...
Ve bir hünkar gibi önünde
el pençe divan durduğumuz...
Ve aslında hep bizden olan ama yadırganan
o kürkçü dükkanımız...

Çok yaşasın o halde bugün yalnızlığımız!
Fermanımdır, bugünü "Yalnızlık Bayramı" ilan ettim...