Gülüşlerimi Bıraktım
’’Düşürdüm denizlere atlastan düşlerimi
Saklayıp gölgelere astım gülüşlerimi.’’ Adem Efiloğlu Gülüşlerimi bıraktım sokak çocuklarının yırtık pantolonlarına yaralı dizlerine o güzelim çingene kızının küfürlü dillerine komşu kızı minicik Ayşenur’un çillerine... Acı acı gülüşlerimi bıraktım hayatın acıtan yanlarına caddede ki ezilmiş kedilerin yere yayılmış kanlarına sonrasında hazindi hayat onlara da bana da... keşke halel gelmeseydi canlarına... Ellerinden tuttuklarım ellerimi istediler diyet olarak sonra kollarımı gövdemi en sonunda da ruhumu veresiyesi yok peşin peşin dediler suyumu içtiler ekmeğimi yediler helali hoş olsa da arkamdan bir sürü laf söylediler... Gülüşlerimi bıraktım kan ağlayan bir esnaf lokantasında bir mahalle bakkalında acı acı hem de kanatarak bir yerlerimi yaşadıklarımı bıraktım... Ezdin de beni eline ne geçti hayat yediğim ekmekler mi varsın olsun küflü ya da bayat düştüğümüz yerden kalkmasını da beceririz ve bırakacağımız kainatta sadece, evet sadece ufacık bir iz şair olarak değil o da ha öncesinde kendimizi insan biliriz... AHMET ZEYTİNCİ |
Şiirinizi yazan güçlü kaleminizi, yazdıran tunç yüreğinizi kutluyorum…
Sevgi yaşam biçimimizdir…
...........................................Saygı ve selamlar..