Filiz verirken acılar yüreğimizde
Kaybettik içimizdeki uçurtmaları
Göçüp gittik kendimizden
Mumyalayıp saklarken çocukluğumuzu
Kınından çıkarıp öfkemizi
Ateşe verdik düşlerimizi


Hüzün kuşları kanat çırparken deryalara
Çorak topraklardan söktük attık yarınlarımızı
Kefenledik umudumuzu ellerimizle
Sırtlanıp türkülerimizi yitip gittik şafaklarda


Karanlık dehlizlere gömdük insanlığımızı
Üşüyen bedenler ateş olup yakarken anaların yüreğini
Ve gelin ederken acılarımızı
Mukadderat deyip kaç goncayı gömdük içimize


Kamçılanmış fecirlerin ardından
Yolu şaşırıp indik kör kuyulara
Yittik bir bir söküldük köklerimizden
Biriktirip gül kokulu anaların feryadını
Yüzümüzü düşürdük toprağa


Kavil çiçekleri solarken avuçlarımızda
Kaç kavim geçti içimizden salâlarla
Merhametin izi silinirken dudaklarımızdan
Gözlerimizden hasreti fişleyip tutsak ettik kederi


Şimdi küllerinden şahlanacak yılkıları
Düşen bir kentin sancısı gibi
Göğsümüze vuran rüzgârda arıyoruz
Anıyoruz umut kuşlarını
Ve Tüm gidenlerin izlerini
Tüm çocuk yüzlü gülüşleri…








- nitera-