Yokluğun ;
Yağmurlu bir akşamüstüydü göz bebeklerimde,
Hani o kimsesiz kaldırımlarda,
Ağlayan yalnızlar gibi öksüz...
Ve, yetimindim sen gideli.

Hani o ayrıldığımız siyah perşembe var ya;
Eylül rüzgarlarının savurduğu yerlere,
Takvimler zamanın , son ayrılık
Yaprağını koparıyordu...
İlk beş yılda döktüğüm gözyaşları;
Çaresizliğin, yalnızlığın, kimsesizliğin gözyaşları,
Sokakları ıslatmıştı...
Ben , yaralı yuvasız birserçe kadar yoksun,
Yalnız ve huzursuzdum.
Bana atılan mektuplar , gelen telefonlar ;
Yetmiyordu acılarımı dindirmeye,
Bir sevgi özlemi içinde , erirken umutlarım...
Yokluğun ;
Simsiyah bir geceydi göz bebeklerimde.


23 /10 / 2018
.