bak yağmur çiseliyor yine
yine bir hüzün karmaşası
ifşa edemediğim gizler var içimde
ve sen varsın
bir başka biçimde



dudağım da kalmış teninde ki tuz
gün geçtikçe dilime sızıyorsun
ellerim ellerinin horu
gözlerim gözlerinin körü
yıldızlara baktım hiç yanmadılar
ufuklara aktım hep karardılar




sen benim hayatımı söndürdün
firkatıma toz kondurdun
benden ne olur ki bundan sonra
senden ne umulur
utanmam azlığım için
şiirler yazdığım için gurur yapmam




nereye çeksem kan kayıbı
nereye yamasam yok sahibi
bağırıyorum
duymuyorsun
ıslık çalıyorum
ut vuruyorsun
en umulmadık anlarda
ağzını bozuyorsun



sonunda kırlangıç uçtu gitti
ufaldı nohut kadar kaldı
ben
sen
hicran
ayrı yataklarda uyuduk
neticede
birbirimizden soğuduk
koptuk anlıyor musunuz koptuk




yere bıraktım kendimi satırlarımdan
en umarsız vetireye
karıştı mı
bardağınıza acılar
hiç olsun
bir anlık
en azından