Kanlı bir hastalık ruhumda;
Şahlandı yalnızlık, benim konumumda,
Sürekli son günlerini yazıyormuş gibi:
Umutla kalemim; boş bekleyişleri lekeleyerek karanlığa,
Umurumda mıydı, yarınların yarın olabilme ihtimali,
Güneşin tekerrürü,
Tümden tükenişin tezahürü,
Yokluğun, yokluğu, yok etme teşebbüsü,
Yağmurun yağma,
Dertten, hüzünden cayma ihtimali,
Her şey kendi yüzünden olma gibi,
Binlerce çocuk, yanlışlıkla doğma gibi,
Şimdi korkutmuyordu, pisliklerin içinde yüzerken,
’Mış’lı zaman kipine ait, cehennemin dibi,
Görmemek, bilmemek, anlamamak mıydı kötülüğün sebebi!
Korku muydu, insanları bir nebzede olsa yatıştıran,
Neydi onları, ot gibi, sebze gibi yaşamaya alıştıran,
Korku muydu aynı zamanda, onları çatıştıran,
Bir miktar bilgi,
Egoları için ilgi,
Varlığı tartışılan sevgi miydi onları yetiştiren,
Bir sefer var, her sefer kaçırdıkları;
İnsanlık semtine boş vagonlarla giren,
Tenha bir tren,
Rayları paslı, sireni yaslı,
Sonunu getirmiş bir faslın,
İşin özü, işin aslı,
Makinisti, kondüktörü,
Kangren.