bir şeyler kaldı
evimim dört kösesinde darma dağın
bir şeyler vardı
sesleri hala kulağımda acı feryat
ve ufak damlarımın arasında yanan duyguların eksik ve ruhumu delip gecen
fikirlerimin ve aklımın örs cekicinden fırlayan gölge seslenişleri gibi
anlatamam dağılmış cam kırıklarının kanayan ışıklarını



yüzümün siyahlasan tarafı
sacramında biriken beyaz yıllar gibi
zaman hep aynı dakkada duruyor
gücüm yetim ellerimde hep aynı çicekler
ormanın tenha sokakları gibi bir yanım parcalı bulutlu
hatta gözlerimin sönen sisleri hep puslu bulasıklı




artık musluklardan pas akmıyor
eski kazamı sobada yakmıyorum
tüller sararmıyor , balkontaki kuşumu saldım
çiceklerle küsüm hemde sarı papatyalar beyaz değil
bulutlarımı bıraktım nedensiz yesil deniz ve mavi martı yok
eski beni unuttum senle gömülen aylarımda cumartesilerim yok


o kaza seni değil
beni öldürdü
kırmızı ısıklara bakmıyorum
nerde yol görsem ayaklarımı saklıyorum
bazen korkuyorum evden cıkmak aklıma gelmiyor
düsüyorum bu gün nerdeyim bilmiyorum
tuhaf ruyalarım azaldı kıyamet olan günlerim beyazladı
sessizleşti sözlerim dört duvar hapis ruhum alacaklı




beyaz marmara damarlı sabır yazı
öksüz yetim yıllara saralı
sanki dünya öldü
ben altında kaldım
icim anlat derken
gözlerim kuru hava ayazı
lütfen sende aklıma gelme



cünkü
yaşatamam o giden
sayısız günleri.