gecenin emanetine bağışlandım
sessizce
kendi hikayelerime sarıldım ay saklambacında
karanlığın yıldız saymalarında
göğe tutundum

ismim fısıldandı gecenin ayazına
ben/siz olmayı öğrendim

direncin kırılma saatinde kapadım gözlerimi
şiirler dokudum
kelimelerin dil ucunda bekleyen firar kabuslarında
yanlışı kral yapan
sözcükleri eledim...

masalın birinde inleyen çocukluğum
diz çöktü
ateşin gölgeleriyle dansı eski
duvarlarda...

özlemeyi kazıdım ruhun her sokağına
sürükledim ömrümü kaç- göç deryalarında serseri bir fırtınaya

çakıl taşlarına sövdüm
denizsiz asırlara dayandıkları için ,nehirleri çamura buladım
öfkemin
en izansız kederi sahiplenme duvarına yumruklar savurdum

kırıldı parmak uçlarımda yazılmayı bekleyen her bir satırın bende ki
anlam sızıları ...

baktım dün yaralarının izlerine
bu tünelde karanlığa yaslanan başımın tacı yaptım onun hayalini



-annem buğusu-
aynaların her birinde ...




YILDIZ