Bir uzay gemisi kiralayıp
Gökyüzünde anılara dair
bir parti vermeye karar verdim
Kağıdına sevgi yansıyan
Hikayesinde şefkat taşıyan
Rengarenk davetiyeler bastırıp
Taa çocukluğumdan bu yana
Eş dost akraba
Çevremde kim var kim yok
Herkesi bu partiye davet ettim
Yarım asırlık anıları doldurup valizlere
Davete icabet edenlerle birlikte
Uzaya doğru yolculuğa çıktık
Kimileri çok yakınımda seyahat ederken
Kimilerinin bedenleri yakın görünse de
Yürekleri çok uzaklardaydı
Anılara dair sohbet muhabbet ederken
Kimilerinin
Öylesine boş uğultuları vardı ki
Bazen birbirimizi zor duyuyorduk

Uzay gemisiyle yıldızlara doğru yükselirken
Çevremi işgal eden
Bazı dost görünümlü densizlerin
Yüreğinin rengi de yavaş yavaş  değişiyordu
Her ne kadar
sabırla
Son gücümü de harcayarak
Simsiyah zifirleşmiş renklerini
geri maviye döndürmeye çalışsam da
Çabamın nafile olduğunu
anılar partisine davet ettiğim diğer misafirler de
fark etmiş olmalılar ki
Yorma kendini
bırak bukalemun gibi renkten renge girenleri
Sen yoluna bak dediler
Bir an düşündüm
Çok haklılardı
Ben de
O dost görünümlü bukalemunları
Doldurup bir çuvala
Uzay boşluğundan okyanusa bırakıverdim
Ve
Uzay gemisi gökyüzüne doğru yükseldikçe
Yüreğime ağırlık yapan
büyük bir yükten böylece kurtulmuş oldum

Ben kuş gibi hafiflerken
Emmareden gizemli bir el
Anılar defterime şöyle bir not düşmüştü
Yanında sandığın kişilerin
Kum tanecikleri gibi
Her esen rüzgârla birlikte
Yön değiştirmesi
Senin değil
Onların yüreğinin hafifliğinin
en belirgin göstergesidir....

Nafize