işlek bir kaldırımda yürüyorum
bir başıma, bir de sen varsın
elinden tutuyorum

rüzgardan dağılan saçlarınla konuşur gibiyim
belki gökyüzü karanlık
ama toprağa düşen bir yağmur damlası gibiydin
elime bereket katıyordun
yüreğime su
yüzüme gülümseyen çocukları

bazen ölümü anımsatan gölgemle yürüyorum
yanımdasın ama hiç yoksun gibi
hiç yaşamamış gibiydim
sanki dağların ardına gizlenmiş bir mutluluğu arıyordum
sırtımdan vuruluyordum
omzumda dalından düşen bir yaprağın sessizliği vardı
bense hangi duvara sırtımı yaslayacağımı bilmiyordum
bir şeyleri anımsar gibiydim
ama anımsadığım hiçbir şey yoktu

kendimi en çok kendimden uzaklaşırken seviyordum
kendi kendime sustuğum zamanları da
küsüp bir çocuk gibi dudaklarımı büktüğüm zaman daha çok
bazen en eski şarkıları dinlerim
kendime en yakın olanıyla kadeh tokuştururum
sonra özgür mü, tutsak mı olduğumu düşünürüm
öfkesine yenik düşmüş bir deniz dalgası gibiyim
sustukça sarhoş oluyordum

yüreğim taş gibi katılaşmış
bir kapı açılıp
bir kapı üstüme kapanıyor sanki
göz açıp kapayıncaya kadar geçen bir ömür gibiyim
korkuyla cesaret arasında gidip geliyorum
sonra savaş sonrası söylenen bir şarkı gibi
kırılmış bir yürekle bakıyorum etrafıma

kendime bir yalnızlık borçluydum
yalnızlığımı seni düşünerek bozuyordum
ve içimdeki yalnızlıkla
kocaman bir özlemek kurdum kendime
kırılgan bir yürekte
illegal bir sevdayı saklıyordum
hem yaşamak kadar yakınım sana
hemde ölmek kadar
ama sevmek kadar özlüyorum seni

ve soğuk bir duvarın karşısına geçip
hangimiz daha çok üşüdük diye sordum
içimdeki boşluktan kurtulup
ilk senin boynuna sarılacağım
belki o zaman üşümez yüreğim

kırık bir kalple
baharın gelmesini bekliyorum

ibrahim dalkılıç

21.09.2018
21.00 izmir