İçimde hüzün yükü, başımda kara duman,
Küstürdüm sevdiğimi, artık uğramaz bize,
Konuşmayıp karşımda sessiz durduğu zaman,
Sanki dersin bağrıma ok değil saplar füze.

Gülümseyen resmine sarhoş olup bakarken
Cehenneme düşerim, kalbe ateş takarken,
Göz göze geldiğimde, şimşekleri çakarken,
Darmadağın olurum, ölüm hiç gelir göze.

Dört mevsimimi kaplar bitmeyen kara kışlar,
Her yeni günüm dünden daha da dertli başlar,
Sökülmez yüreğimden yığdığı ağır taşlar,
Tüketir şu ömrümü taşları eze eze.

Beni bu hale sokan, şu dilimin kazası,
Bütün hücrelerimi sarar sürer ezası,
O merhamete gelmez, bitmek bilmez cezası,
Kurtulup bu azaptan, bir gün çıkamam düze.

Bu çektiğimi bana yazan değildir kader,
Her insan kaderini, kendisi tayin eder,
Uymadım mantığıma, yıkıldım oldum heder,
Yüreğime uyunca tutuşup döndüm köze.

Ayrılığın acısı ölümden daha beter,
Ruhumu yüreğimi sönmez ateşe iter,
İçim fırına döner, yanar yandıkça tüter,
Bendeki eski benden rastlanılmaz bir ize.

İşte ben bu haldeyim, sevdiğim gör halimi,
Son bir defa ne olur, uzat da tut elimi,
Bir görsen içimdeki, akan sevda selimi,
Küçücük bir sinyalin, güneş nur olur yüze.