ALA DÖNDÜRDÜN BENİYıkılmazdım inan ki topla tüfekle gelsen Dönülmesi güç olan yola döndürdün beni Böyle çekip gitmezdin bendeki seni bilsen Tek yaprağa aç kalan dala döndürdün beni Dizelerim tutuşur sana seni anlatsam Belki şifa olurdu söküp sevgini atsam Ne olur biran evvel kara toprağa yatsam Ölüm için yalvaran kula döndürdün beni Sırıksıklam her yanım gözyaşımda ıslandım Medet umdum sevdadan yüreğine yaslandım Hırçınlığım kalmadı yana yana uslandım Ateşine hükmeden küle döndürdün beni İçerimde eskidi yaran kapanmadı hiç Önemini yitirdi solumdaki o behiç Sende susadığında kana kana hicran iç Sitem edip dolanan dile döndürdün beni Evvel canıma yaren kışlarıma ayazdın Bu mektubun sonunu benim canımla yazdın Herşeyim simsiyahtı sen en güzel beyazdın Şimdi kana bulanmış ala döndürdün beni . |
dal yaprağa aç kalmaz, muhtaç olabilir.
Tek yaprağına muhtaç dala döndürdün beni
kel kalanın bir kaç tel saç dilemesi gibi.
Ölüm için yalvaran kula döndürdün beni
ölüm soyut bir genelleme, kavramlar anlam bütünlüğünü bozabilir. seslenilen varlık yaradan ise eğer, ki başka türlüsü mümkün değil
Ölmek için yakaran kula döndürdün beni.
Şimdi kana bulanmış ala döndürdün beni
şiirin kurgusu ve özellikle vurgusu açısından can alıcı final çok önemli. kan hiç hoş durmamış
Şimdi candan usanmış ala döndürdün beni.
hoşgörünüze sığınarak, naçizane görüşlerim.saygıyla.