Şafak olmadan gidesim var karanlık heybemi unutarak
güneş doğan yad’ları yurt etmek istiyor gönül

Eylülde kar yağmadan saçlarıma rüzgar savursun
ukala sensizliği kuru yaprak gibi anılarda

Ey sen ömrümü fet eden sadık yalnızlık lügatını yitirdiğin yeri söyle

Yürüdüğün koridorlarda kaç sefer ayağına taş devrildi yıkılmamıştın

Şimdi kalk ayağa kum kaçtı göz bebeklerime deyip düşme

Marjinal mevsimlerin esiri olma yürü bildiğin yoldan aydınlığın izini sürerek
neyleri kulağına küpe edercesine

Kırmasın kanadını hırçın lodoslar aldırış etmeyip keyfine yolla

Hayatın yazısını kayıp etmek de var tur/a çıktığında
ayakların çatlaması da var yorulunca

En yüksek tepelere tırmanırken bırakırsın yükünü
Kolay değildir imtahanın kayıpları muhasebe gözlese
Zirvenin serabinda yaşar
kazananlar

Zalanzort vesvesileri unutulmuş ummanaya salıver

Şimdi anladıysan aşka möhörlü yüreği yorma

Sevginin bedelidir kalbin kan dökmesi ki aşk olsun

Oyalandıysa zaman gücenme incinme

Varlığın yokluğun aşk olsun yeter ki
kapına kış dayanmadıkça yaz sefası süremezsin

Vaatlerimi akıl yurduna işaret eyle silinmesin

Gül kadere gül deyince bile dikene sarılır kolları

Aşkın dokunduğu her yerden
gül biter bazen kokla bazen ağla

Fakat asla umutsuz olma pervasız yaşa

Umut nefestir bazen alır bazen verirsin göğsüne

Terk etme bizleri karanlık diyerek geceler fırar etse bile şafaklar

Ayşe kavak