Önce bir çıtırtı işitildi, belli belirsiz…..
Ardından birkaç tane kıvılcım yetti,
Küçük bir alev oluncaya kadar devam etti.
Ne kadar güzeldi sıcaklığı, ışığı…
Büyüdü alev, çoğaldı, etrafa sıçradı,
Ateş oluncaya kadar…

Yandı onun gücüyle ne varsa… her şey.
Uzun süre sıcacıktı etraf, yüreği… ışıl ışıl…
O sıcaklıkla donmuş duyguları çözülmeye başladı,
Hayat buldu, aslına döndü….
Güneşin gücü gibiydi ona hayat veren…

Günebekanın güneşe dönmesi gibi.
Ona döndü, sıcacık olmak için.
Alev daha önce de böyle hayat vermişti birilerine.
Bu, ilk değildi onun için…. gücünün farkındaydı,
Tecrübeliydi, nasıl ısıtacağını iyi bilirdi…

Arada bir esen sert bir rüzgar, alevin gücünü alıyor,
Bir o yana … bir bu yana ışığını savuruyordu.
Gölgesi bile onu zor takip ediyor,
Durulduğunda da eski gücüne dönmesi ya zaman alıyor
Ya da kaybettiği gücü artık toparlayamıyordu…

Sonra hava birden soğudu mu ne…
Üşüdü alev birden,
Giderek küçüldü kendiliğinden.
Işığı da ısısı da zorlanıyordu önceki haline dönmeye,
Çok çabaladı, gücü yetmedi…

Yağmur çiselemeye başladı hafiften,
Önce çisil çisildi…. sonra şiddetlendi…

İpincecik bir duman yayıldı etrafa, yürek sızısı gibi.
Orada ‘bir şeylerin’ yandığı belliydi sadece,
İsli ve darmadağınık artıklardan…

‘Ateş’ kendince görevini yapmış,
Işığını, alevini, sıcaklığını almış,
Arkada ‘kor gibi bir yürek’ bırakıp
Başka ‘birilerine’ hayat vermeye gitmişti…..

Her şey aslına döner
Her ateş de bir gün söner!…

23.10.2015 Serap Irkörücü