YABANCI
seni bir ben bilemedim
beni bir sen öykümüzü yazan yazmıştı oysa ne zaman gün akşama kavuşsa ne zaman karanlıklar çökse gönlümün derinliklerine mavi güneşlerce doğardın alırdın gözlerimi şiirimin içinden gözlerimce ağlardın seni bir ben bilemedim beni bir sen esmeye görsün o deli rüzgar seni saçlarından tutar sürüklerdi gönlümce yollara düşerdin çaresiz dudaklarımla silerdim gözyaşlarını ve acının o buruk tadını içerdim gözlerinden sessiz sessiz seni bir ben bilemedim beni bir sen çocuksu gülüşlerin takılırdı aklıma ürperişlerinle ürperirdim yolun yolumuz olmuştu bir kez oysa yabancı’ydın bilirdim seni bir ben bilemedim beni bir sen kaybolurdun ara sıra bakışlarımdan çılgınlar gibi arardım seni duraklar tanığımdır yağmurlu boş duraklar koşuşan insanlara sor beni denize buluta rüzgara sor saatleri birbirine eklerdim utançlar süzülürdü saçlarımdan yağmur yerine ve gelmeyeceğini bile bile beklerdim seni bir ben bilemedim beni bir sen zaman durdu senin için büyüyemedin küçük bir oyuncak gibi kaldın ellerimde cansız yol çetin yol vicdansız yürüyemedin sevişemedin sevmedin baktın gözlerime yalnız baktın güneşler gibi gün bitti sen bitmedin seni bir ben bilemedim beni bir sen oysa nasıl sevmiştim seni bir bilebilsen |
Ağzınıza,yüreğinize ve de hislerinize sağlık...
Saygılarımla...