bendeki sen’i
kendinden kıskandığın an başlamıştık
birbirimizi yemeye


sen çiğ severdin
ben pişmiş


ılımlı değildik
ılık olan şeyler öğğ dü bizim için
ya ateş olacaktı
ya da buz
ortada kalan
cıss


canı çıkacısa can sıkıntısı yüzünden
öcüler yiyecise korkular örüyorduk
düş bahçemizde


sen bülbüle nazire bir kuştun
kafesini açtığım
ama uçmadığında anladığım
aşkın göbek adıydın


bendeki sen’i
sendeki ben’den kıskanınca koptu kıyamet


kanat açıklığın uçmak için kafi değildi
rüzgar desen
iltifata tabi


saçlarında tutunamayan yıldızlar
dağılmaya başladığında
ve yarattığını sandığın küçük dağlar
yerle yeksan olduğunda

doymuştuk yaşa maya

bilirsin,

yeniden doğmak için illa ölmek gerekmiyor
uykuya aldığımız rüyalara sor


ama önce u’yanmalısın

soluğumda..