ağır




gizli bir kapı bu
sahipsiz ruhlardan arınır
ötelenmiş nevsi mudafa
iliklerine kadar
yorgun sabahın kilit taşı



aklın ucra kıyısında
titrek yaprak
kuru telaş yağmur sonrası
güneş bulutlardan mı sorgusuz
icinde kalan morarmış duygu
yıldızın sönük geçmiş gibi vefasız



can
kaybolmuşken
isimler edasız sıfat
önceden koşardı ardına bakmadan
bilirdim üzgünlüğünün icindeki aldanısı
simdi suclu gibi renksiz ve umursamaz heyacan




kendime

dikkat et
insanlar ikiz ruhlarını kaybetdiğinde
hayatın anlamsızlığına içten ağlarlardı
o acı ve o günleri yıllara dayanak olan
savunma ic güdüleriğdi
ben ise sevginin duygularını kaybetdiğime üzülürken
ne kadar hatalı olduğumu gördüm

ve
binlerce kez kendimden nefret ettim


gercek
"vedalar"
dört duvara sarılır
öğrendim.