Özlemin yalazı vurunca derinlere
Ve sükût gece mavisine bulanınca,
Yediveren feyziyle sarılıp yokluğuna,
İvedi sözcükler sıralanırmış.

Oysa;
’’Özledim’’ demek en kolay yanıymış anlatabilmenin.
Evirip çevirmeden.
Şimdi ben,
Özledim desem;
Somutlanır düşer mi toprağına cemrelerim ?
Süreyya’nın şavkı vurur mu,
Ayazı çalan mermerine gece gece ?

Desem ki;
Damarlarım raksını unuttu unutacak
Ve dizgini tutmuyor kahrolası gözlerimin !
Sürüyor kendini bir fotoğrafın en izbe yerine
Ha boğuldu, ha boğulacak !

Desem ki;
Mutedil olsa duyguların semahı
Ve hiç biri ağırlığını bu kadar hissettirmese.
Sonra, bir selenle irkilsem mesela
’’Bu vakit, kavuşma vaktidir’’ dese.

Desem ki;
Masal kitaplarımın kahramanı, çık gel !
Bu defa ben veririm Azrail’e günahkâr canımı
Ve içinde güllerimi kurutmadan okurum tüm sayfalarını.

Gam yerine can sefası sürdüm desem,
Mesela, kirpiğime asılmadı buğusu bakışlarının.
Desem ki; iyiyim.
Desem ki;özlem de ne ?
İnanır mısın,
Sahi inanır mısın sevgili ?

İnanmazsın değil mi ?
Her cümlesi sinemde al yakuti iz bırakan,
Haresinde kaybolduğum mütebessim gamzeli
Ve zerrece anılmadık olmayanım ! İnanmazsın.

Desem ki, gel !
Mağrip’te olsan tutunur beyaz bir kısrağın yelesine,
Gelirdin.
Sıcacık bedeniyle kim dönmüyor ki geri ?
Gelirdin be sevgili, gelirdin !
Böyle yutarak sözlerini
Ve kıpırdatmadan gözlerini ahşap çerçevede,
İliklerime kadar dondurmazdın değil mi ?

Ah sevgili !
Özleminin yalazı vurunca derinlere
Ve sükût gece mavisine bulanınca,
Yediveren feyziyle sarılır yokluğuna,
İvedi sözcükleri sıralamazdım işte!


Sen bakma bana !
Benimki, mühürlü lacivert gecelerin
Kinayeli umudu değil.
Gelmeyeceğini bile bile avuçlayıp semayı,
Yıldızları koparırkenki yenilgi,
Özlemle tutuştuğum ilk ladesti sanki.

Özlem Pala