EfkârGözyaşına sığınan bir çocuk gibi Düşlerimin diyetini öderim yalnızlığımla Takvimler gardiyan gibi dikilir başucumda Şiirler birikir dudaklarımda Çığlıklarım olur o duyduğun kelimeler Sorarım kendime : Temiz bulut kalmış mıdır acaba? Zamansız açıp üşüyen çiçekler gibiyim Günler ölü doğar avuçlarıma Ellerimle beslerim hüznü Beklerken cemreler düşüren gülüşlerini Kalemim hedefsiz yolların yorgunu oldu Ellerin kokulu mektupların kesildiğinden beri Koskoca bir hayatı sığdırmıştık sevdamıza Susmuş muydu kentler, susturulmuşlar mıydı? Çocukların gözlerine sor şehirleri Dünyanın aynasıdır çocuk gözleri Canım canına susar bilir misin? O an her şey susar bilir misin? Birikmiş şiirler bile dağılırlar dudaklarımdan Saklanacak bir kelime kalmaz o an Ölümün rengine boyanır sanki her yer Elimdeyse kırık dökük kelimeler… |