ruhum ölümü yok sayar sen gülerken
nispetini bende yoklar her keder
dengi var mı çiçeklerin rengi varken

siyaha özenip karanlıkları
cümlelerimde boğduğumdan
güz gibi sarıldım toprağıma, üşüdüm
güneşi hasım belledim ,kar yağarken doğduğumdan
ve ateşi terbiye ettim parmaklarımda

küstah sabahları biriktirirken penceremde
ecel terleri döken göçmenlerin
çığlık seslerinden şarkılar besteledim
kıyamet kopacaktı ben bu şarkıları çalarken

hüzün temsili odalara sıkışmış bir bedeni
idam sehpalarında büyüttüm ölüm korkusuyla
bir kez ölseydim eğer, belki daha çok yaşardım

suali toprak kapatınca görürsün
aklını doğunca kaybeder
unutunca gözlerin yeter görmek için
oysa gördüklerin yetmez yaşamaya
sordukça kafanda muallimini öldürür fikirlerin
ve sen
bir rüya kadar gerçeksin
uyanmasında yatar ölümün, sahibinin