DENİZLER ACIDAN TAŞKIN
Zamanın yüzünde peydahlanır
Sönen hayatlar Her çizgisiyle bir masal anlatır geçmişten Pervasız bakışlarıyla hoyrat rüzgarlar Her bir yaprak düşüşünde Kanar dalları ağaçların Buz mavisi ayazlar çatırdarken fecrinde tanın Yıkık merdivenler boy,boy uzar önümde Her basamağı acı çağrıştırır İstiflenir vedalar hasret minderlerinde Nereye dokunsam yalnızlık kokar geceler Bir zaman inbiğinden sızar hatıralarım Her vuruşunda kıyıya dalgalar İçimde titrer bam telim Her an bir gün yiter avuçlarımda Nereye baksam ironi yıllar Harlanan kumullarda fırtınalarım Örtünüyor çoban yıldızım Kan damlıyor söğüt dallarından Denizler acıdan taşkın Çiçekler kendi hallerinde şaşkın Bahar soluyor günbegün yanaklarımda Dönüp duruyor aynı yerde aklım Sessizliğin ilmeğinde sığınarak Sıkışır arzularım Her yanılgılarında yılların Yılkı bulutlarla horlanır gökkuşağım Demlenir kendi tadında yalnızlığım Gücenir kırılır gülüşlerim Burgaçlar, acı hatıraları bedenimle zaman Efsunlu bakışları kaybolur yıldızların İstiridyelerden dökülür incileri okyanusların HÜLYA ÇELİK |