Bu şiirdeki kişi gerçektir. Büyük iş adamı İbrahim BODUR’un köyü Çanakkale/Yenice İlçesi/Nevruz Köyü’de yaşardı.
Bir kurban bayramının ikinci günü kurban gitti, trafik canavarına. Ben bu şiiri hayattayken yazmıştım. Memlekette akıllı bir adama şiir yazmadım ama “Deli İbram” dedikleri o mükemmel insana şiir yazdım. O “Nevruz” demezdi “Mavruz,” derdi. Aynı şiirdeki gibi bir adamdı.
Bana da çocukluğumdan tanıdığım bu divaneye şiir yazmak kaldı.

Bir gamsız adamdır, hoştur bakışı.
Yaşar Yenice’de, Mavruz’lu İbram.
Çocuksudur huyu, kayıptır yaşı.
Yaşar Yenice’de, Mavruz’lu İbram.
*
Zararsız insandır, masum duruşu.
Herkesi sevmesi, omuz vuruşu.
Bulunmaz cebinde, üç beş kuruşu.
Yaşar Yenice’de, Mavruz’lu İbram.
*
Aç gezer istemez, sadece bakar.
Gözleri konuşur, bakışı akar.
Cigarasını hep, govalak yakar.
Yaşar Yenice’de, Mavruz’lu İbram.
*
Gülünce çok güler, gülüşü hoştur.
Bir lokmacık yeter, gerisi boştur.
Herkesin derdi çok, O’nunki yoktur.
Yaşar Yenice’de, Mavruz’lu İbram.
*
Hep yardırır, çok kabadayıdır.
Bir fareden korkmaz, derdi ayıdır.
Bazen amca olur, bazen dayıdır.
Yaşar Yenice’de, Mavruz’lu İbram.
*
ODABAŞI güzel, çok hoş delilik.
Delilik yoksa, olsun velilik,
Gelin biraz arkadaşlık edelik.
Yaşar Yenice’de, Mavruz’lu İbram.

10.03.2009/YENİCE/Çanakkale