Ardına yazmışlar, modelli arabaların.
Ezberlemişiz hepten, “Çanakkale Geçilmez!”
Dedeleri şehit anaların babaların.
Yetim yetime ağlar, “Çanakkale geçilmez!”

Geçer gemiler boğazdan, yükleri bilinmez.
Kimileri özeldir, içlerine girilmez.
Gülerler yüzümüze, maksatları sezilmez.
Onlar bile söylerler, “Çanakkale geçilmez!”

“Dur Yolcu” diyerek, kabarıp emri çakarız.
Laf ettik zannedip övünür, hava atarız.
Geç yatarız her gece, huyumuz geç kalkarız.
Uykuda da söyleriz, “Çanakkale geçilmez!”

Mermerden tunturaklı, ne mezarlar yapmışlar.
Vanlı Batmanlı, diye de taşına yazmışlar.
Her martta gelip başlarında nutuk atmışlar.
Kem kümlü dilimizle “Çanakkale geçilmez!”

Elimizde kalan tek şey, duygu sömürüsü.
Biz ağlarken havadan, geçer düşman sürüsü.
Hepimizin kanında, kola marka virüsü.
Boş boş bakıp sallarız, “Çanakkale geçilmez!”
*
ODABAŞI söyleme, sözlerin gider boşa.
Gerçekler sevilmez, hurafeler gider hoşa.
Vur kafanı acımadan, her gördüğün taşa.
Bil bil de öyle bağır, “Çanakkale geçilmez!”

Şuayip ODABAŞI
Mayıs-2013/Kepez/Çanakkale