ATEŞTEN ÖFKELERİMNereden esiyor bu rüzgarlar Dağıtıp hayallerimi bilinmezlere Mütemadiyen harlanıyor içimdeki duygular Zaman aşımına uğruyor Yeni yeşeren umutlar Düşüyor bahardan yoksun düşlerime Bu nasıl bir yansıma Yakamozların kızıllığında Oluk,oluk sitemler dökülüyor yüreğimden Bu acımasız hayata İçerimde infilak edercesine doluşmuş Ateşten öfkelerim taşıyor bakışlarımdan Dökülerek gönlümün alevli ırmağına Kimseye değil sitemim Kimse alınmasın üstüne Bu hayat benimse eğer İster sürüklerim uzaklara sessizce Sürgün duygular itirazda bu hayata Ama ben yinede boynum bükük şükrederim her şeye Elbet benimde yeşerir baharım Çok renkler doğurur nisanım Bir gün bende bir dağ tepesine çıkarım Kollarımı iki yana açarak Dönme dolap gibi coşarım Herkes çok yol almış Benden önce mutluluklara Ben o treni kaçırmışım Ne ala Ama elbet yetişirim diyorum O trenin son vagonuna HÜLYA ÇELİK |
Sağlıcakla.