Eylül, seni getirsin bana
Rüzgarın kanadında, sarı bir yaprakla
Bir akşamüstü sessizliğinde
Adın düşsün dudaklarıma usulca

Gökyüzü yorgun, bulutlar göç yolunda
Her damla, senden bir haber taşır gibi
Ve ben, ellerim titreyerek uzanırım
Bir yaprağın kenarına tutunmuş umuda

Eylül, seni getirsin bana
Renklerin solduğu, kokuların kaldığı yerden
Bir bakışınla yıkansın içim
Bir nefesinle ısınsın bu soğuyan zaman

Sen gel ki
Vedalar sussun
Kuşlar yeniden dönsün pencereme
Ve ben yeniden inanayım
Her şeyin başlangıç olduğuna

Bir gün bir sabah
Rüzgar saçlarını getirir kokusuyla
Ben, ellerimle toplarım düşlerini
Bir dua gibi saklarım içimde

Eylül, seni getirsin bana
Gözlerim, ufkun çizgisine asılı kalmış
Her renkte seni arar
Her rüzgarda seni çağırır

Ve sen geldiğinde
Zamanın zincirleri çözülür
Vedalar erir, yaralar kapanır
Bir gülüşünle yeniden doğar dünya
Ve ben, en çok seninle tamamlanırım…
Hülya Çelik