Uyan! Uyan!

Şimdi uzaklarda ıssız dağlar
Islık çalar ey koca çınar
Toprağına vurulan çapalar
Çentik çentik oldu memleketin hali oturup derdinle ağlasam
Duyar mısın sesimi içinden esti mi yine rüzğarlar
Saçlarına değdi mi ilkbahar
Yabancı bütün sesler
Ne çare eskiden gülümseyen yüzünden
Kalkıp gitsin bitsin istiyorum gölgeler...

Artık düşük kolum kanadım
Güneş görmüyor indi perdeler
Akşam çöktü gözlerine seçilmiyor
Uzaklardaki köyler şehirler
Karanlık her yer her köşe gün çekilince
Bir değil iki değil çare değil yapayalnız ağlamak gülmek
Daha çok varken ufuktaki doğacak güneşe!

Dağların eteklerinden inen dereler gibi
Gün gelir kabuk tutar gözlerinde yaşlar
Çiçekli basmaya dönmüş bağlar bahçeler
O nemli gözlerinin penceresinden çek perdeleri
Unut şu bahçede itiş kakış oynayan şen çocuklar gibi..

sürüklenip durduk karakışın ardından
Uyan artık uyan bahar geldi derin uykudan
Boşa geçiyor ağlanıp sızlanmakla bak zaman
Elin kolun bağlı dilin lâl bunca yıl susmaktan
Has bahçenin baharında gülün lalenin rengi
memlektin huyu suyu değişti............…

Nurten Ak Aygen
05.04.2016