29 Nisan sabahıydı Fethin başladığı an
Ey Bizans bu candan gönüllere dayanabilirsen dayan
Peygamberin hadisine susamış, binlerce şüheda
O gün sadece Bizans’tı ağlayan

Sessiz başlamıştı muhasara,Fatih Ölümü korkutuyordu yürürken
Askerler şehitliğin tadını almış,kardeşlerim diyen nebiye koşuyorlardı
Siz beni gördünüz ama; beni görmeyen kardeşlerimi özledim diyene gidiyorlardı
Doğar doğmaz ümmeti ümmeti diye seslenen peygamberlerine gidiyorlardı

Bahadırlarım diyordu Fatih,yiğitlerim İstanbul’un sultanları diyordu ordusuna
Akşemseddin hadi diyordu Peygambere bir adım kaldı
Karadan giden gemiler bile konuşuyordu biz daha yürümeyi bilmezken
Onlar karadan gidiyordu şehadetlerle Bizans korkunun resmini çizerken

Ay yoldaş oluyordu,rüzgar komutan
Güneş ağlıyordu bu aşka,ağaçlar dile geliyordu hasretten
Melekler kıskanıyordu Peygamberin Torununu
Gözleri semada nazar ediyordu Fatih fethin bulutunu

İstanbul bizimdi artık,rıza-i ilahi hüküm sürecekti topraklarında
Ezan sesleri denizi dalgalandırıp küfrü hüzne sürecekti
Muhammed resulullah deyince Fatih, gözyaşları temizleyecekti Ayasofyayı
Ehl-i küfür ağlayacaktı yerde,aman diyecekti korkudan
Affet diyeceklerdi Fatih’e ayaklarına kapanıp yüz sürüp
Mağfiret yalnız Allah’a aittir derken Yüce Sultan
İstanbul bundan böyle İslamiyet’in kalesidir,fetihlerin fethidir.
Öyle ki İstanbul Nebiler memleketidir….