şimdi

şiirlere bakıyorum
öylesine
anlamıyorum bir şey
sonra
seni hatırlıyorum nasılsa
düşünürken seni
çocukluğum giriyor araya
siyah beyaza dönüyor zaman
kap kara
kesik kesik resimler geçiyor gözümün önünden
kap kara
geriye doğru
bir görünüp bir yok oluyor herşey
evet
inanılmaz bir hızla oluyor bunlar
yetişemiyorum
çizgi
çizgi
sonu belli değil
sen de belli değilsin
yüzünü seçemiyorum
varmısın
belli değil

kendime geldiğimde
pencerede dikildiğimi farkediyorum
yeniden görmeye başlıyorum etrafı
kar yağmış
her yer beyaz
kar yağmış diye geçiyor içimden
ağaçlar yollar beyazlığa bürünmüş
sokaktan tek tek insanlar gelip geçiyorlar ara sıra
iz bırakıyorlar karda
bunu farkediyorum

bu gün neydi günlerden diye düşünürken
unuttuğumu hatırlıyorum
daha neler var neler unuttuğum
kim bilir neler...