KARANLIĞI GÖZLERİNDEN ÖPMÜŞÜM
Karanlığı, gözlerinden, öpmüşüm
Gün ışığı, kıskanır mı, bilemem Acılarla, şu hayattan, kopmuşum Ağlar ağlar, gözyaşımı, silemem İstesem de, bundan gayrı, gülemem Siyahi duygular, sardı her yanı Terk eden suçludur hep genel kanı Her gece saplanır, yüreğe anı Kötülüğü, ben ki Hâk’tan, dilemem Mevlâ’m, nasip etmez, ise gelemem Yokluğun duygumu, üşütür durur Özlemler buz tutar, ayazı vurur Terketsin sevgimi, kibirle, gurur Sellere bent olup, yönün çelemem Bir Ferhat olup da, dağlar delemem Sabah seherinde, hırs bürüse de Asil damarlara, aşk yürüsede Mayıs ayların da, gül kurusa da Bülbülle bir olup, aşka “çile”mem Sürünürüm amma, asla ölemem Gülüşler terk etti, dudağım çoktan Gönül eğlenir mi, ne olur yoktan Sevgi dediğin şey, inmiyor gökten Boş yere hülyaya, her gün dalamam Yaslı bir gönülde, huzur bulamam Sen beğendin mi ki, bende ki hali Sensizlik oluyor, bunun meali Dert ile yoğrulmuş, gönül misali Daha da gel demem, haber salamam Yüreğim kanıyor, sessiz kalamam Alaca karanlık, göz kırpıyor bak Lüzumsuz şu aşkın, rozetini tak Resim mektupların, hepsini de yak Sevgiler firarda, aşkla dolamam Daha bundan sonra, âşık olamam Sadık DAĞDEVİREN Aşık LÜZUMSUZ |