yorgunum
ve adım atacak helim yok artık
kendimi anlatarak tükettim bu ömrümü
derin yaralar aldım bu hayattan
hiç bitmeyen özlemler biriktirdim
kanayan gözyaşlarım
ve yitip giden bir umudum var
her gün bir şiire sığınıp
bir acıyı öldürmekle geçiyor günlerim

bu son seslenişim sana
belki bir daha karşılaşmayacağız
belki yarım kalan bir aşkı öldüreceğiz
yada hiç yaşanmamış bir sevdayı
veya nöbetini tuttuğumuz yarınları
zaten yarını olmayan bir adamım ben
olmayan bir şeyin ölmesi benim için anlamsız
benim için sıradan bir şey gibi gelir bana

duyuyor musun
iç sesimi
duyuyor musun
martı çığlıklarını
kelebekleri
suyun sesini
papatya kokusunu
avuç içimdeki özlemi
yüreğimdeki sızıyı
duyuyor musun
sesimdeki titremeyi
aklımdaki seni

sen yaşamaktan geliyordun
benim ölü dünyama
ve bu sessizlik
bir şiiri beklediğim için var
belki bir gün bir şiirde karşılaşırız
ve o gün gözlerine bakıp
senin gördüğüm en güzel şiir olduğunu söylerim sana
sonra tabutlara anlatırım seni
soğuk mermer taşlarına
dağlara
taşlara
çiçeklere
böceklere
seni akan bir nehre anlatırım
denizlere, martılara, gökyüzüne

sonra defalarca bekledim seni
defalarca yokluğunu gözledim
pencere tanıktır buna
odanın bir köşesinde duran sandalye tanıktır
soğuk duvarlar
boş çerçeveler
sokak lambaları
yağmurlar
bulutlar
rüzgar tanıktır buna
dalından düşen söğüt yaprağı tanıktır
avluya düşen yağmur damlası tanıktır buna
bu son seslenişim sana
belki bir daha karşılaşmayacağız
daha kaç acı çekmeliyim
daha kaç ölüme alıştırmalıyım yokluğunu
kaç defa gözlerini unutmaya çalışmalıyım
kaç defa sesini unutmam gerekiyor
kaç defa senden vazgeçmem gerekiyor

bu son seslenişim sana
belki bir daha karşılaşmayacağız
ama sen yinede düşlerime gel
yüreğime taş başmış gibi saklarım seni

ibrahim dalkılıç

09.03.2018
22.05 izmir