Bu ne güzel sözlerdi böyle. Çok teşekkür ederim.

Ben de mesela Ferdi Tayfur'a hayranlık duyuyorum. Şarkılarını zevkle dinlerim. O şimdi çok hasta ve ben çok üzülüyorum ve onun için hep dua ediyorum.

Bir de Ayesha var. O da benim ilham perim. Resimlerini sık sık paylaştığım hanım. Ne o beni tanır, ne de ben onu. Hayranlık işte, yapacak bir şey yok.

Hayranlık duymak bir nevi sevgidir ve herkesi aynı ölçüde sevemezsiniz. Ben bunu bilir bunu derim.

Sağlıcakla, sevgiyle kalınız.

Bizim zamanımızda sokaklarda akşam oldu mu,sokağa çıkma yasağı vardı. 10-11 yaşlarındaydım 12 Eylül 1980 ihtilali olduğunda. Büyükler eve girerdi, sokaklar biz çocuklara kalırdı. Bizler çocuk olduğumuz için göz yumarlar, ses çıkarmazlardı asker abiler, polis amcalar. Biz de hırsız polisçilik oynardık onlara özenirdik. Bir kaç kere de süpermen olmuştum ama duvardan aşağı kafa üstü düşünce, bırakmıştım süpermenliği :)

Sonra Fatih'in fedaisi Kara Murat oldum. Kılıcım vardı tahtadan. O filmlerde dayak atan hep Kara Murat'tı. Oyunda nedense ben yerdim dayağı? İtiraz edince yine dayak yerdim, oyun gerçeğe dönüşürdü.

Bir keresinde sokağımızda oturan bir kıza aşık olmuştum, o kıza da başka mahallede oturan bir başkası. Kıza soruyorum, tercihini yap; '' ya ben, ya o! '' diyorum. Kız kıkır kıkır gülüyor... Ulan diyorum deli etme beni. Diyor ki, '' çok komiksin Murat! ''

O hışımla gittim çocuğun yanına. Okkalıca bir yumruk vurdum. Çocuk benden uzundu ve kiloluydu.

Sanki sinek konmuştu yüzüne. Tesir etmedi tabi attığım yumruk.

Yakama yapıştı, '' öyle vurulmaz, böyle vurulur.!! dedi.
Bir çaktı.. Dişim kırıldı.

Kızın yanına gittim. Daha doğrusu kapılarına. Dedim ki, bak dedim, bu senin eserin! Dişim kırıldı..! dedim.

'' Bana ne senin dişinden. Ben mi dedim sana kavga et diye.. '' dedi.

O kırık diş hatıradır bana. Aynaya baktıkça hatırlarım.. Bu diş derim, bu diş onun eseri..

Bu da nostaljinin devamı oldu :)

Sağlıcakla kalınız. Selamlar...