KALBİMKalbim kimsesiz bir sokak çocuğu Köhne köşelerde yorgun ve de aç Üstünde yamalı eski gocuğu Öyle korunası şefkate muhtaç Koyu gölgelerle dolu her yanı Islak kaldırımlar olmuş mekânı Bazen diriliyor bazen eriyor Bir çocuğun akan gözyaşlarında Bazen baharları yere seriyor Bağı yeşermiyor yaz başlarında Çarpar bir köpeğin ulumasında Nemin yanağını sulamasında Köşede titreyen sokak lambası Her gece sabahı bununla bekler Güneşle yok olur akşamın pası Uçmaya çalışır mor kelebekler Bir sızı oturur inceden ince O da sevmek ister gerektiğince Arada şarkılar göz kırpar geçer Ömür kadehine hüzzam doldurur Ayın halesinden sureti biçer Vurduğu yerlerde gölgesi durur Her gün zehirlenir umut tasından Kırılır kendinin tam ortasından Ayşe Kadıoğlu Yıldız |