Hayat, özde tek bir cümle,
Ârif olan, “den-den” geçer.
Her varlığın aslı, aşktır,
Nokta.... n/okta.... benek, sünek,
Onca sevgi, bunca emek,
Bâzen, sen gözüyle “bîz”den,
Bazan,” ben-merkezli” sizden,
Soyuttan somuta gerçek,
Evrenin dilinden geçer...


Çekirdeğin kökü nerde?
Tohumunu salar derde;
Özellikler,
Güzellikler,
Soy sop benzeri kütükler,
Çıplak gözle görülmeyen,
Bir incecik genden geçer.


Can dediğin, “bûn”da gizli;
Dün ve yarın, "an"da gizli;
Ölçüler, bir zanda gizli;
İnce ayar nüktelere,
Övgü, yergi gökten yere,
Neden, nasıl, kime göre?..
İnsanoğlu göreceli,
İşine geleni seçer;
Teziktirir çoğu kere,
Detayda kendinden geçer...


Ömür, oyun neşvesinde,
Çoluk-çocuk işvesinde,
Makam, geçim, erk peşinde,
Göz aç kapa, birden geçer...


Ünlemden nokta sökülür (I<),
Soru’n virgülde bükülür (?>),
Parantez, tırnakça büyür [(^)]
Sayım, parmağa dökülür (~~),
(-) Yandım "tire" (!..?..),
Bitti süre ( ><),
Şu da eksik (* # ~), derken geçer...


Dünya, bu anlamda yalan,
Kıyâmetinde anbean;
Çalış, didin, gez, oyalan,
Hem “yol”sun, hem yolcu, bil ki,
Hem geçilen, hem geçensin;
Sırat, benliğinde belki,
Bilincine, köprü sensin !


Kalbine sor ! Neydi "söz"ün ?..
Açılsın, gece-görüşün !..
Fırtına ekmeden düşün,
Borayı, kaç nesil biçer !?


Özrün, sakıncalı yönü,
Kesilmez arkası, önü;
Empatisine güvenen,
Rüzgârın gülünden geçer...


Vefâsında çile gören,
Avazını kalbe veren,
Dalgasını kuma seren,
Ar duyar, kininden geçer...


Eylem, kavram, ilgi, silgi
Ezel bâdesinden içer;
"Ten", "tin"iyle barışmış da
"Can" demişse Hûve’l Bâki,
Işınlanır ülfetinde,
"Gor", kitâbesinden geçer...


Mârifetinden uyarlı,
Mazlum hakkına duyarlı,
Erdem gözesi çağlayan,
Kut alıp çene bağlayan,
"İrem" konağından geçer...


Sonlar ilkten, baş sonuçtan,
En boylamdan, boy endamdan,
Tüm varlıklar, birbirinden,
Hak ararlar da serinden,
Eksi, artıyı götürür;
Dur duraksız bu denklemde,
Bölen, çarpanından geçer...


Ne desem, boşlukta sesim;
Algıya değmez her resim;
“Yazgı”lar, şeffaf bir "sicim",
“Emr”in titreşimi cisim,
Konuşlanmış isim, isim;
Bütün yollar, "O"ndan geçer...


Hâyat, özde tek bir cümle,
Öyle (!), böyle ( " " ) ya da şöyle (:)
Bilge, bilme dâvâsından,
Âşık, sözde sevdâsından,
yazan imlâsından geçer