eski bir türkü vardır bilirsin sen usta
bestekârın sazı yangın yüreği hasta
şair onyedisinde yazmıştı mahpusta
saçlarına yıldız düşen biridir şafakta



bebeyken bana ninni söyleyen
sevdası uçurum yüreciği keder
benim için eyledi ömrünü heder
beni çok seven bi insandan söz eder



niye bu türküyü duyunca ağlamaklı olurum
niye gözlerim dolar boğazım tıkanır böyle
aklıma hep sıcak bir el gelir alnımda
ve çocukluğumu hatırlarım birden



içimde eski bir sızı başlar derinden
çay bahçesinde uzak yaz akşamları
fındık tarlası ve ateş böcekleri
alnımda annemin elleri

sabahları uyanırken beni okşayan



sisler arasında annemi görürüm
bi hasret ateşi sarar kalbimi
bi hasret ki sorma gülüm
yumuşacık sıcak bi sevgi

içim aydınlanır bu sevgi ile
koşarım o sislere doğru
koşarım anneme

"saçlarına yıldız düşmüş
koparma anne
ağlama..."


türkü susar birden
bir hayal sis dağılır
ölümün sesizliği kalır
hatıralar denizi beni alır

annemden.. annem.. anne...


nedendir ağlamaklı oluşum
gözlerimin doluşu neden
bir de ben
ben bide
ben

yaşamayı sevgiyi yitirmiş beden...