Bu şiiri; 55’li yaşlarda kansere yenik düşerek aramızdan ayrılan, yokluğunu sürekli hissettiğim Zeki dayım için yazdım.
Çok neşeli ve hoşsohbet bir insandı. Gözüpek, aslan gibi bir adamdı. Varlığı bizlere güven verirdi. İyi günümüzde de kötü günümüzde de yanı başımızda hep o vardı!..


ZEKİ DAYIM

Dalgalıydı saçların, güleçti yüzün!
Ansızın bırakıp çekip de gittin!.
Gülüşünde burukluk vardı, sesinde hüzün!
Karlı havalarda, ilkbahara yürürdün!..

Kalkan olurdun namertliğe!..
Kimin parmağına bir diken batsa,
koşardın sonunu düşünmeden!..
Yürekliydin be dayım! Arslanlar gibiydin!
Gözünü budaktan,
Gönlünü muhabbetten hiç esirgemedin!?…

Yaman adamdın!.. Merttin!.. Yiğittin!..
Boş bıraktın gönülleri,
yemyeşil vadileri çorak ettin!..
Ne etsek yerin dolmuyor be dayım!
Ansızın bırakıp çekip de gittin!..

Bakışlarınla şefkat, gülüşünle ferahlık serpiştirirdin!..
Dostlara güven, düşmanlara hep korku verdin.
İyi günde, kötü günde yıkılmaz bir kaleydin!
Ansızın bırakıp çekip de gittin!..

Doyamadık; güler yüzüne, muhabbetine!
Hayatın tuzu biberi idin!
Alışamadık yokluğuna, dolmadı yerin
Güllerimizi soldurdu o vedasız gidişin
Ansızın bırakıp çekip de gittin!..

- Zafer YANIK -