Sabrım bir çocukSabrım yerinde durmayan bir çocuk. Ne tutmak mümkün ne de salmak. Tuttukça tutuluyorum kilitleniyorum. Saldıkça bir şeyleri, kayboluyorum. Bu çocuk yerinde durmalı mı? Yoksa ellerimi bırakıp kaçmalı mı? Yahut büyütmeliyim bu çocuğu. Yoksa hep kaybedeceğim onu. Ey sabrım, biraz daha dayan, Ölüm bir devadır sen de ona dayan. Coşkuların ve durgunlukların hepsi geçer, Ne hep tutuklusun ne de özgür bir kader. Durgunluğa şaşma, coşkuya kanma! Hep sessiz hep bir hüzün değil hayat; Durgun sular, elbet bir yere çıkar... |