ve kırk yara
kırk özlem birikti içimde
hep bir intihar
hep bir kurtlar sofrası

bazen seni yaşamak geliyor aklıma
sen yokken nasıl yaşamak gelir aklıma
nasıl savaşmadan ölünüyor’sa
öyle kaybederek yaşamak geliyor içimden
sonra seni bulmak geliyor aklıma
seni sarmak
seni saklamak
yüreğimin en zifiri’sinde
en yitik limanında
en karanlık mapusun da

son olarak yokluğunla dertleşmek
beni özlediğini düşünmek
sevdiğini düşlemek
ama bir idam kadar ölüme yakınım ben
ilk adımla son adımım sana
yaşamımda sana
sevdamda sana
çünkü yüreğimi sana bahşettim
sıcacık gülüşler bıraktım sana
ardında gözyaşları döktüm
gözyaşlarımda okyanuslar kurdum sana
ve kuşlarla arkadaşlık kuracak kadar günahsızım
bir serçe kadar yüreğim var
onuda sende idam ettim

sonra kurumuş bir çınara seni anlattım
dalına sarılıp, gövdesine sırtımı yasladım
ağır ağır seni düşündüm
bir şiire saçların dökülür gibi düşündüm
darmadağın bir şiire
yüreğimle sarıldım
sanki yüreğimin yangınına
su serper gibi

eksiliyoruz biliyorum
tükenip yok oluyoruz
hiç bitmez dediklerimiz
hiç ölmez dediklerimiz
bir bir toprak oluyor
bizde pişmanlıklarımızı gömüyoruz içimize
vicdanımızı rahatlatmak için susuyoruz
ve kendimizi hatasız kul sanıyoruz
oysa biz doğarken günah işlemiş büyüklerimiz
bizim dünyayla hiçbir bağımız yok
bu dünya bizden çok önce günah işlemiş

ve yavaş yavaş azalırken ömür
bir ömrün nasıl çabuk tükendiğini öğreniyor insan
bazen hiç olmayan bir şeyi
hep varmış gibi yaşıyorsun
sonra dursa zaman, dursa saatler
bir yelkovanla yarışır gibi nefes alıyorum
zaman dursa bende susacağım
geride bırakıp tüm anılarımı
sende kendimi idam edeceğim

ama hiç bir yürek acısı
hiç bir özlem acısıyla eşdeğer değildir
çoğu kez seni düşünüyorum bu karanlık şehirde
ve çoğu kez yüreğimde infaz ediyorum bizi
ve en son gözlerinle konuştum
ama sesinden uzaklaşınca çok üşüdüm
yürekler arası bir mesafeyi
gözyaşları arasında yaşatmak
ölümden başka bir şey değildir
ben her gün ölsem
gözyaşlarım yinede kurumaz biliyorum

ibrahim dalkılıç

26.11.2017
22.20 izmir