’ELİF DEDİM, BE DEDİM,
KIZ BEN SANA NE DEDİM’

Sen, biricik kızım benim,
Kaşım, gözüm, yüzüm benim,
İki telli sazım benim,
Bilsen ne kadar özledim...

Kara kıştı, doğduğun gün,
Şehir puslu ve de yorgun,
Gözlerim sevince sürgün,
Bir sabahtı, çıka geldin.

Sen, günümüz, sen ayımız,
Sen, bitmeyen balayımız,
Zor zamanda, kolayımız,
Bize mutluluklar verdin...

Boyun büküp, bakma öyle!
Bak, bir kez kırdıysam söyle,
Ben de büyüdüm, seninle,
Yıllarımı yere serdim...

Koşudaydık, şehir şehir,
Kalbimde düğümlü sihir,
Sen gönlüme akan nehir,
Seni, ne de çok severim...

Günü geldi, gelin oldun,
Bir ağaç gibi oyuldum!
Ardınca yola koyuldum,
Sen, bitmeyen güzel derdim...

Bir Elif’’le döndün bize,
Sevinç doldu içimize,
Ak düşse de saçımıza,
Üzülürsem, ben namerdim.

Bak, dallarım suya erdi,
Bir istedik, iki verdi,
İnsan eti yenilseydi,
Önce torunumu yerdim.

Bir yorgun gedayım, şimdi,
Genç yaşta, dedeyim şimdi,
Yol göster gideyim şimdi,
Bil, ben muradıma erdim...



Hayrettin YAZICI