İlk defa
Bu kadar erken uyuyorum
Bir komidinin üstünde beyaz perde
İçli bir şiiri yazarken
susuyor sol göğsüm de ölü güvercinler
Uyurken bağırıyorum duvarlara
Bir gölgeyi ezberliyorum sanki
Kaç dikiş lazım
bu şiire?
Ya da kaç mısrayı öldürüyor gece?
Yatağımda bir yabancı
Durmadan bir yelpazeyi izliyorum
Bir kadın dağıtıp duruyor kızıl saçlarını aynada
Sonbaharı alıp gelmiş
adı Eylül

Kaç ah lazım bu şiire?
Dudaklarım da izi kalmış hasretin
Göğsüm’de kurşun yarası hüzün
Sabaha erken kalkıyorum
Naftalin kokulu sandığımda beyaz bir örtü
Durmadan ölümü hatırlıyorum
Geçerken üryan mavisi bir deniz üstümden
Yaşamak niye sanki?
Kaç şiir diktim
Kaç mısra yorgun düştü bir çizgi gibi
delik deşik yüreğimde

Unut demişti şair
Unutulmuyor
Kalıyor bir köşede yanlızlığım
iz gibi
Susuyor ellerim
Ve kalbim
Susmak
Ne muhteşem şey

Özge Özgen