Kabuk
Şimdi
Nerden başlasam sarmaya, Su sızdırıyor kabuk tutmayan yaralarım. Öylesine öfkeliyim ki geçen zamana Onlar vız geliyor bana. Önceden olsa ağlardım. Bağırır, çağırır, Kırar dökerdim. Bu suskunluğum hiç adil değil. Ah’ları mı derin bir kabuğa gömdüm. Eylülün sararmış hüznü kaldı yüreğimde. Ben öyle uzun mektuplar yazmayı da çok sevmem. Yağmuru severim, Sonra kuşları. Sonrası açık saçık sarı bir gök kuşağı Yamalı bir hayat geçiyor üstümden işte. Takmıyorum eskisi gibi. Hani anlayacağın Dokunmuyorum olur olmaz papatya yapraklarına. Düşünsene, ya üşürse yanlızlık Kırılırsın diyorum kendime. Susun! Göz kapaklarım ağırlaşıyor Sonra kalbim. Üşüyorum Sonrası olmayan bir sabah... Özge Özgen |