Gece Karası Yalnızlık!
gecenin karasında yitip giden ben miyim,
yoksa demlerin acımasızlığı mi? adı konulmamış riya mı? kızılın rengi değişti bu aralar. içimde şimdi simsiyah bir acı var, sağanak sağanak yalnızlık yağıyor üstüme hani "yalnızlık tanrıya ait" derlerdi ya, artık bende varım ve yanlızım göz diktim yalnızlığına tanrı’nın yeşermedi ektiğim hiçbir umut kentim yalnızlığmı paylaşır oldu sırtımı dayadığım duvarda yok artık tıpkı benim gibi yalnız tüm camlar kırık,kalbim gibi aşıklar diyarıydı çıkmaz sokaklar aşıklarsa; ben ve yalnızlığım ihtirasla öptüm son kez, dudaklarından yanlızlığımın. yalnızlığımı paylaştığım kaldırımlar, şimdi moloz yığını. ne sütünü emdiğim annem ne çocukluğum, ne düşlediğim hayatım, ne uğruna her gün süslendiğim sevgilim, ne dertleştiğim sigaram ne onurlu yaşamın mimarı babam ve,ne de yığınlara gömülü binlerce hatıram hiçbiri duymuyor beni.. yalnızlığımla dertleşiyorum bu aralar, o da anlamıyor beni, hatta selamsız geçiyor yanımdan el salladığım yalnızlığımdan kayıyor peşinden yetişemediğim yıldızlar dün gece düşündüm ve sordum kendime: sıratı da yalnız mı geçeceğim...? 27 Temmuz 2016 |