Koyu Mavi Yalnızlıkaramızda salınan o isimsiz evren doğurduğumuz dünyaları evlat edinmiş gibi gülüşünün rengine dönüyor atmosferim boğulan günlerime açılan büyülü penceremsin uzanıp dokunabildin mi beyaz ipeklere sardığım kalbime yokluğunun son durağı bu ayırma bakışlarını kahverengi gözlerimdeki koyu mavi yalnızlığa göm beni yüzdür rotasız gemilerini çıplak omuzlarıma düşen saçlarımın dalgalarında uzaklaşma, lahza kadarda olsa nefesin sonsuzluğun diğer yüzü . ve bir gün gözyaşı olup düşecek olursan gözlerimden tutun kirpiklerime... ✒T.Y. |