hastayım
arada sebepsiz bir sancı yanaşıyor kuzeybatıdan
hastalık; tedavisini kimsenin bilmediği bir lehçede yazılmış
yalnızlık diyor kimileri
kimileri isyan
dilaltı cümleler severmiş yalnızlık
oysa tenhalık en kalabalık lisan


zamandan bahsetmek yersiz şimdi
bu, pansumansız kan’ama’larla
kaynağı belirsiz
ve kıvrıla kıvrıla bir göke akan suyun hikayesi


yükseklik korkusuna bağlayalım gel gidişini
zamanı gelmeden değiştirelim aklımızın yağını
ta en başında söylemiştik hani dağ başı türkülerini
hem kaç kişi bilir şimdi çuha çiçeğini
sadece kitaplar yazıyor gizli satır aralarında
dağların depremlerle beslendiğini gerçeğini
sen alıp başını gitmişken
neyse...
yalnızlık kafes ben kuş
ve kafese can vermez hiçbir kuş


su demişken
hadi sulandıralım konuyu biraz
şemsiye tutalım karanlıklara
nasılsa nereye dokunsan irin
kaç şehri kadın sayar da
gamzelerinde yerleşir yuva yapar rüzgar
neresi mavi olur ki baştan aşağı kaybını arayan bir şiirin



neresine benzersin sen bir derenin
yatağını bir kere terkettikten sonra bir daha dönmemesinden başka
yılda kaç kez suya doyar çöller
bir kez mi
ufacık bir göz ucu
simsiyah gözlüklere saklanmış pespembe bir eteklikle sanki hiç görmemiş gibi
temmuzda aralık soğuğu bir küs bakış
haklısın mızmızlanma çağını çoktan geçti alfabemiz
bilmem hatırlatmalı mı tekrardan
dağlar ağlarsa doyar göller


benden para istemezsin umarım
yüreğinin en yumuşak yerine
yanağını koyup yatıyorum diye



biliyorsun
şimdi cevabı kapkara asfalt çizgilerinde yazılı
arsız bir bilmece bıraktın geride
kanaviçe dokuyan kadınlar gibi
kambur şemsiyeler tutuyorum göğe
- belki kan durur diye-
ya sen ikilem yaratmakta usta gece
yaşamak deniyor buralarda takvimlerin arka yüz nasihatlerine
insan yüzü görmemiş bilmece
neden anlatıyorum ki sana bunları


farkında mısın
göğü mavi ülkede yalnız açan çuha çiçeği
bu yaz da bitti
kış öksürüyor yakından
üşüyorum kirlenmiş gömlekler gibi


unutmadan
kafeslere can vermez
kafeste can verir kuşlar







ToprağınSesi






.